ศิลปศาสตรบัณฑิตในประวัติศาสตร์สาธารณะ

ประวัติศาสตร์สาธารณะหมายถึงจุดตัดของความเข้าใจที่สอดคล้องกันเกี่ยวกับอดีตของมนุษย์ (วินัยของประวัติศาสตร์) และการยอมรับและใช้ความเข้าใจของมนุษย์ในที่สาธารณะ นักประวัติศาสตร์สาธารณะถ่ายทอดความเข้าใจทางประวัติศาสตร์ให้กับคนทั่วไป งานของพวกเขาเกี่ยวข้องกับการคิดเชิงวิพากษ์เกี่ยวกับประวัติศาสตร์การทำความเข้าใจความสำคัญทางประวัติศาสตร์และการวิเคราะห์ประเมินสังเคราะห์และตีความการค้นพบทางประวัติศาสตร์ในสถานที่จัดแสดงประวัติศาสตร์สาธารณะที่เช่าเหมาลำมากกว่า 15,000 แห่ง โดยทั่วไปนักประวัติศาสตร์สาธารณะใช้มุมมองทางประวัติศาสตร์กับประเด็นร่วมสมัยในขณะที่ให้เกียรติการตีความทางประวัติศาสตร์จากประเพณีและคุณค่าทางวัฒนธรรมที่หลากหลาย พวกเขานำเสนอเรื่องเล่าทางประวัติศาสตร์ในพื้นที่สาธารณะการพัฒนาความสัมพันธ์ร่วมกันระหว่างสถาบันการศึกษาและประชาชนทั่วไป วิธีการวิจัยโดยอาศัยชุมชนของพวกเขามีพื้นฐานมาจากมาตรฐานวิชาชีพจรรยาบรรณและแนวปฏิบัติของวินัย

การปฏิบัติงานด้านประวัติศาสตร์สาธารณะเกี่ยวข้องกับงานในพิพิธภัณฑ์หอจดหมายเหตุการท่องเที่ยวประวัติศาสตร์ชุมชนการอนุรักษ์ประวัติศาสตร์การจัดการและการตีความทรัพยากรทางวัฒนธรรมและสื่อ ระเบียบวินัยเปิดโอกาสให้นักเรียนติดตามความรักที่มีต่อประวัติศาสตร์ในขณะที่ได้รับทักษะการปฏิบัติเพื่อให้ประสบความสำเร็จในสาขาที่ขยายตัวตลอดเวลา การศึกษาได้รับประสบการณ์สูงโดยได้รับจากหลักสูตรที่เน้นทักษะ

นักเรียนที่จบโปรแกรมจะเข้าใจแนวคิดหลักและทฤษฎีเกี่ยวกับการศึกษาพิพิธภัณฑ์การจัดการจดหมายเหตุการอนุรักษ์ประวัติศาสตร์และประวัติศาสตร์ท้องถิ่น ผ่านการเรียนรู้จากประสบการณ์พวกเขาจะได้รับทักษะในการนำเสนอประวัติศาสตร์สู่สาธารณะโดยการทำโครงการต่างๆเช่นการจัดแสดงในพิพิธภัณฑ์เครื่องมือช่วยในการค้นหาจดหมายเหตุการเขียนโปรแกรมประวัติศาสตร์ชุมชนและการสร้างทรัพยากรดิจิทัล การประยุกต์ใช้งานจริงเหล่านี้จะมีอยู่ภายในขอบเขตและใช้วิธีการและขั้นตอน - ของประวัติศาสตร์สาธารณะ

โปรแกรมประวัติศาสตร์ที่ได้รับการพัฒนาอย่างรอบคอบของ Ouachita ช่วยให้นักเรียนแต่ละคนได้รับทักษะทางวิชาชีพและฐานความรู้ที่จำเป็นในการประสบความสำเร็จในอาชีพและอาชีพต่างๆ นักเรียนแต่ละคนเรียนหลักสูตรเบื้องต้นเพื่อสำรวจการวิจัยทางประวัติศาสตร์การวิเคราะห์การนำเสนอและเส้นทางอาชีพและอาชีพที่มีอยู่ (บางหลักสูตรจำเป็นต้องมีการศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา) จากนั้นนักเรียนแต่ละคนจะใช้ทักษะพื้นฐานเหล่านั้นในหลักสูตรขั้นสูง ประสบการณ์จะสิ้นสุดในการสัมมนาการวิจัยซึ่งใช้ทักษะการวิจัยการเขียนและการนำเสนอเพื่อตรวจสอบหัวข้อที่เลือกด้วยตนเอง การสัมมนาเฉพาะเรื่องซึ่งศึกษาส่วนพิเศษของประสบการณ์ของมนุษย์ในการศึกษาแบบกำกับตนเองมากขึ้น